Sevgili okurum,
Aslında en kötü zamanlarımızda bile sıkışıp kaldığımızda doğa bizi çağırmıyor mu? Yani genelleme yapmak istemem tabi ama en azından ben böyle hissediyorum. En bunaldığım anda kendimi bir an önce eve atıp bahçede saatlerce oturmak bana en tesirli ilaç gibi geliyor. Tüm kötü enerjimi o gün yaşadığım tüm kötü olayları hepsini atıveriyorum zihnimden. Aslında baya terapi gibi geliyor.
Aslında doğa da bulunan her şey bir tefekkür sebebi öyle değil mi? Yani Rabbimiz ne güzel ki yarattığının her türlü imdadına yetişiyor. Fakat biz ne kötüyüz ki çoğu zaman bize tefekkür sebebi olacak nice canlıyı koruyup kollayamıyoruz. Ben bahçeli bir evde ve köyde büyüyüp yetiştim. Bu yüzden birazcık olsun şanslıyım. Sinirlendiğimde, üzüldüğümde kaçıp sığınacak bir çimenliğim var fakat elimizde ki birçok güzelliğe öyle fena bir şekilde kıyıyoruz ki kaçış yeri olmayan çok insan var ve en fenası da kendi eliyle kendi sığınağını yıkıyor.
Temanın aksine birazcık iç karartıcı yazdım sanırım. Ama karşılaştığımız vahim bir durum var. Ve ne kadar görmezden gelsek de hep gözümüzün önünde yanı başımızda.
Kıymetli okurum,
Bir isteğim olacak ne olur sığınaklarımıza giden patikalarımızı kapatmayalım. Yarına umutla bakalım, aydınlık için mum aramayalım ışıl ışıl güneşimiz varken…
Selametle, Allaha emanet ol…