YANAN NEYDİ?

Sevgili Edebiyat Ehli,

Bir süredir yazmıyordum kalemimden ve sizlerden özür dileyerek tekrar elime kalemi alıyorum izninizle.

İŞTİYAK…

Yanan neydi?

İçime atılan odunlarla harlanan ateş mi?

Çok zaman geçti bir şehrin silüeti üzerimden silineli ve bir şehre ait hissetmeyeli…

Hiç mi bir şehre ait hissetmedin dediğinizi duyar gibiyim.

Elbette hissettim ancak şu cümlelerle anlatayım size:

Kurşuni renklere bürünürken hava eski bir evin önüden geçip gitti hayat…

Herkes bir şeye özlem duyar.

İnsan sevmezse insan mı olur zaten derler.

Ben de diyorum ki insan özlemezse bir şeyi yahut bir şeyleri insan mı olur.

Herkesin anlatacağı bir özlemi ya da anlatamayacağı bir özlemi vardır.

Anlatamayacağım özlem benim mezarda yoldaşım olsun.

Anlatabileceğim özlem ise bir şehre ait.

İzin verirseniz sizinle bu gurbetimi paylaşayım.

Bir şehrin siluetine olan özlemimi…

YALOVA’M

Benim küçük şehrim,

Hayatımın en değerli iki yılını geçirdiğim bir daha yaşa deseler yaşamayı can-ı gönülden arzu ettiğim şehrim.

Bir türlü elveda diyemediğim benim nezdimde elveda sıfatını hiç giymeyen bir fani gibisin.

İnsan bir şehirde yeniden doğabilirmiş.

Ben bunu Yalova’da öğrendim.

Yeniden hayatına yön verebilirmiş bilmem kaçıncı kez doğruyu bulabilirmiş bir şehirde yeniden…

Herkes senden umudunu kestiğinde

Gözüme ilişen ‘’Umuttur Yalova’’ yazısı

İşlemiş yüreğime fark etmeksizin

İnsanı okumayı, vefayı, arkadaşlığı, dostluğu, her şeye rağmen ayağa kalkabilmeyi

.

.

Ben hep Yalova’da öğrendim.

Sana hiç elveda diyemedim gönlümün başkenti.

Geçirdiğim iki yılıma fiziken veda etmiş olsam da ruhen bir yanım hala Umuttur Yalova diye atmakta.

Ben ayrılırken bana yüzünü ters dönmeyen şehrim.

Şimdi ben bu şehirden yüzümü bir kez bile ayırmak istemiyorum.

Bir şehrin silüetini izleyerek gitmek ne demek ben bunu Yalova’dan giderken öğrendim.

Hiç bir hissi özlediniz mi yahut özlendiniz mi?

Hislerinizi hesap kitap yapmadan tutuşturdunuz mu hiç? Yanacağız belki ama ısınacağız diye.

İnsanın zihninde bazen binlerce özlem hücresi donmuş çözülmeyi bekler.

İnsan bazen bazı hisleri istemli ya da istemsiz dondurur siz buna hissizleşmek deyin isterseniz.

Bir bakış bir tebessüm yeter donmuş hislerin çözülmesine…

ELİF GÜL